Zwart zand

9:30 Hotel in Firostefani, Santorini
We staan klaar voor vertrek naar het vliegveld. De vakantie bestaat alleen nog uit de terugreis en de vakantiewas. Maar ik moet jullie eerst nog bijpraten over Santorini.
Al bij aankomst met de boot wordt duidelijk waarom het zo veel bezocht wordt door toeristen. Santorini en de omliggende eilandjes vormen de omtrek van een vulkaankrater, de caldera. Op de toppen van de rand zijn de dorpjes/stadjes gebouwd met witte huizen en blauwe ramen. Inderdaad erg fotogeniek. Het is erg druk als de boot afmeert. Er wacht weer een lokale Harry van de Sunweb, die deze keer geen Dimitris maar Piero heet, en we krijgen weer een envelop. De minibus klimt moedig de steile weg omhoog. Het uitzicht op de caldera is erg mooi. Het hotel is prima met uitzicht op de andere kant van het eiland, een zwembadje, en, naar later blijkt, een lawaaiige hoofdweg onder ons raam. Het is al wat later in de middag en we vermaken ons in het zwembad.

13:00 Vliegtuig naar Schiphol
De volgende dag gingen we naar het zwarte strand van Perivolo. Voor de opgravingen van het archeologisch belangwekkende dorp Akrotiri kreeg ik de handen niet op elkaar.
Het zwarte zand was gloeiend heet, het voelde als verse lava. De parasol was meer dan welkom. We hebben gesnorkeld en zagen heel wat mooie vissen. Ik moet nog eens opzoeken welke soorten we allemaal gezien hebben. Voor de beroemde zonsondergang van Oia, spreek uit Ia, kwamen we te laat terug, maar niet getreurd, we hadden nog een dag.
De hoofdplaats van Santorini is Fira, dat naast het plaatsje van het hotel ligt. Vraag een Griek hoever iets lopen is en het antwoord is altijd vijf minuten. Lopen van het hotel naar het busstation in Fira bleek een iets langere vijf minuten.
Gisteren was de laatste dag. We hebben de excursies bekeken en weer terug in de envelop gedaan. De boottocht naar de andere eilanden leek toch minder aantrekkelijk dan een dagje aan het strand. Zoals de hotelbaas Elias zei: It's just a crater. We gingen naar Perissa, wederom met blakend zwart zand. Sophie heeft een flinke handvol meegenomen als souvenir. Ook hier weer mooie vissen gezien bij een rifje met een sponsachtige begroeiing.
We sloten de laatste avond op Santorini af met de zonsondergang in Oia (je weet de juiste uitspraak nog wel). We waren niet de enigen. Alle paden die er op uitkeken waren afgeladen. Het was inderdaad heel mooi, zonder enige twijfel de allermooiste van de hele wereld. Zo mooi dat er een applaus klonk toen de zon eenmaal onder was, als bij de landing van een vakantievlucht.
En zo zitten we nu, uiteindelijk, naast elkaar op weg naar huis. Terug naar huis, waar je het water uit de kraan gewoon drinken kan, het wc-papier kan doorspoelen, en waar het het naar verluid regent.