Santorini

14:30 Boot van Naxos naar Santorini
De Griekse taal lijkt op geen andere. Niet op Italiaans, al heeft het wel de snelheid, maar niet het zangerige. Ook niet zo staccato als het Spaans. Het Grieks heeft de Engelse th-klank. En dan is er nog het schrift. De letters hadden eerst nog het stiekeme van een geheime club, die zonder pottenkijkers boodschappen aan elkaar doorgeven. Langzaamaan word ik een beetje deel van de club. Ik kan de letters lezen, maar naar de betekenis moet ik toch nog raden. Gisteravond in de bus naar het hotel zongen twee hippe tieners mee met de Griekse muziek. Ik kan het nog niet van Turks onderscheiden. Het zou me door de Grieken niet in dank afgenomen worden, denk ik. Nog geen lang geen lid van de club, dus.
We hadden geen grote haast vanmorgen. De bus haalde ons om half twaalf op. Toch was ik al vroeg wakker. Voordat het warm werd deed ik de derde etappe van de Tour de Cyclades. Nog op een eiland hardlopen en het is volbracht. De buschauffeur is een aardige kletskous. Duitsers en Oostenrijkers hebben de zwaarste bagage, vond hij. Hij voegt er snel aan toe dat die wel goede koffers met wieltjes hebben. "Travel lighter", het is hem te warm. Als vrachtwagenchauffeur was zijn werk minder zwaar.
We eten de overgebleven stukken pizza van gisteravond als lunch. Ik probeer een dutje te doen. De stalen stoel met kunststof vlechtwerk snijdt te hard in mijn rug en billen. Sophie is te moe om te slapen.
Naxos is het grootste eiland van de Cycladen, maar we hebben er het minst van gezien. Ik heb er geen spijt van. We kunnen de schade nog inhalen op Santorini, de mooiste van de Cycladen naar het schijnt. Alle foto's in de vakantiebrochures worden daar gemaakt.